Η σκέψη

Ο άνεμος μου κλείνει τα ματια
Και ο αέρας ναρκώνει ταουτία,
περπατώ κατά μήκος του δρόμου
φεύγω μονος μου κάπου μακρυά.

Περπατώ τη νύχτα προς νότο
δεν ξανακάνω στροφή,
περπατώ τη μέρα προς νότο
και ευθυγραμμίζει η σκέψη αυτή.

Η ζωή του ανθρώπου είναι λίγη
μα μην βιάζεσαι μην τρέχεις γοργά.
Να 'σαι έτοιμος όταν πρέπει.
να τους στύσεις κατάμουτρα.

Τους ακούω μα δεν τους πιστεύω
και έχω σχεδόν κοιμηθεί,
γιατί τίποτα δεν κάνουν
απ'ότι είχαν υποσχεθεί.

Επιτέλους με πήρε ο ύπνος
μα ξυπνάω από άσχημο σπασμό.